Wouter
Deprez

Na vijftien jaar optreden is het tijd voor een herontdekking. Wat doe ik het allerliefste? Anekdotes vertellen, onzin uitslaan, beetje improviseren, primitieve liedjes zingen. Met de goesting van het begin en de ervaring van de oude rot. Ik wou losse stukken maken, maar ze groeien toch weer aan mekaar, tot een verhaal. Ik schrijf dit tekstje tijdens de voorbereidingsfase. Daarnet schreef ik een nieuw stukje voor de voorstelling, over hoe sportief ik mij voel bij elk bezoek aan een sportwinkel. Daarvoor stemoefeningen gedaan. Vanochtend vroeg gaan joggen. Vijf kilometer, om in vorm te geraken voor het podium. Kom maar langs. Ik kan niet wachten om u vanalles te vertellen. Wouter (Deprez)

Een muzikale voorleesvoorstelling door Wouter Deprez & Ruben Focketyn.

Sinds twee jaar heeft W.D. uit G. verplicht een tuin.

Het begon als een gearrangeerd huwelijk, het groeide uit tot een amour fou.

De roes van compost.

Obussen uit Diksmuide.

Zwermende bijen en neukende hommels.

Een toevluchtsoord vol groene avonturen.

Zeker nu zij ziek is.

Wouter groeide op in het decor van de Eerste Wereldoorlog. Verblind door de meisjes en door de schaapachtigheid van zijn jeugd merkte hij er jarenlang nauwelijks iets van op. Maar op een dag moet een man graven naar zijn wortels. Nu keert Wouter terug en kijkt het verleden in de ogen. Hij vertelt wat die Groote Oorlog hem in het oor fluistert. Hij graaft bommen, botten en verhalen op. Hij zoekt uit waarom zijn grootvaders nooit gedecoreerd werden. Hij zingt de symfonie van de artillerie. Hij gaat het onmogelijke gevecht aan. Hoe maak je comedy van het ergste?

Op deze bonte avond nodigt Wouter Deprez goed volk uit. Er kan vanalles gebeuren. Vaste waarden proberen nieuw materiaal uit. Of ze verlaten hun comfortzone en brengen iets helemaal anders. Comedians doen serieuze dingen, acteurs zingen, mime-artiesten beginnen te spreken, dansers dansen andere dansen dan hun dagelijkse dansen. Onontdekte talenten worden het podium opgegooid. Vergeten klasbakken worden afgestoft en herontdekt. Wouter lijmt de avond aan mekaar met levend vers nieuw materiaal. Of heropgedolven oud materiaal. Elke avond van de luistervink is een volstrekt unieke avond. Eén keer en dan nooit meer. U bent erbij en denkt nadien: het was prachtig. Maar is het wel echt gebeurd?

Beste publiek,

over wat u mij de voorbije jaren misschien al zag doen op het podium: oké oké we hadden plezier. Maar sommige grappen maakte ik omdat ik graag wilde dat u me sympathiek vond. Sommige meningen verkondigde ik omdat ik hoopte dat u me een interessante slimmerik zou vinden. Sommige bekken trok ik omdat u zou lachen: wat een bekken trekt die toch. Wat ik voorstel voor de nieuwe show: oké oké opnieuw plezier, maar dat ik die avond gewoon eens eerlijk zeg wat ik denk. Als dat eens zou kunnen. Let maar op, ik word door de jaren minder bang. Gewoon eens eerlijk zeggen wat ik denk. Misschien lukt het wel.

Cabaretier Wouter Deprez, singer-songwriter Wannes Cappelle en cellist Frans Grapperhaus maken een voorstelling omdat hun zielsverwantschappen daartoe verplicht. Op grootse wijze berichten ze over de kleine dingen des levens. Over maanzieke honden, over fijne hartpijn, over hordes op levenspaden. Ontwapenend, grappig, ontroerend, onnozel, intelligent en fris (indien u nood had aan etiketten). 

Na jaren grapjasserij en geginnegap verlaat gevierd komiek Wouter Deprez de comedy. Eindelijk legt hij de onnozele lauweren die de massa hem toekende, af. Eindelijk zegt hij het gemakkelijk succes vaarwel om het lichtend pad van de literatuur in te slaan. Ook al loopt dat pad niet altijd over rozen. Ook al brengt die persoonlijke groei ook de noodzakelijke groeipijnen met zich mee. Tijdens deze voorstelling volgt u Wouter Deprez op zijn literaire veroveringspad. Met deze voorstelling krijgt u het gevoel dat u één van de eenenveertig à  tweeënveertig genodigden was, die literaire avond in Huis Minne, in Nukerke. Of Maarkedal. Wouter komt op zoveel plaatsen.

Met deze voorstelling wil Wouter graag een doorlopend verhaal vertellen, een personage spelen en naast humor ook ontroering opwekken. Hij werkt opnieuw samen met Randall Casaer. Ondertussen snapt Wouter af en toe beter wat Randall hem allemaal duidelijk probeert te maken. Wouter speelt in de voorstelling een theatrale en extraverte versie van zijn eigen vader, in een poging om hem beter te begrijpen. Ook alle toeschouwers spelen hun vader. Het levert zeer grappige, maar vaak ook zeer ontroerende gesprekken tussen artiest en publiek op. De voorstelling krijgt extra glans door het indrukwekkende lichtplan van Bruno De Cock. De reacties zijn unaniem laaiend, enkele zelfverklaarde bewakers van de zuiverheid van het genre vragen zich af "of dit niet eerder theater dan comedy is". Wouter is blij dat hij daar van zichzelf niet mee bezig moet zijn.

Met deze voorstelling wilde Wouter voor het eerst een personage spelen. Hij werkte samen met coach Randall Casaer, die hem eerder al hielp bij de Comedy Cup en het Amsterdams Kleinkunst Festival. Randall probeert Wouter vanalles te vertellen dat Wouter nog niet helemaal kan begrijpen. Wouter vergroot voor de voorstelling de streber in zichzelf uit, en gaat de competitie aan met het publiek. De voorstelling gaat in première vlak nadat Wouter de populaire televisiequiz "De Slimste Mens" heeft gewonnen, dankzij boerenchance en een grote kennis van nutteloze feiten. Wouter speelt een uitputtende tournee van tegen de driehonderd voorstellingen, in België en Nederland. De recensies zijn overwegend positief tot zeer positief, behalve die in de Volkskrant. Het buitensporig gekwetste ego van Wouter kan op aanvraag nog steeds de recensie woordelijk herhalen. Op de beste avonden was de zaal één grote speeltuin en een zottekot.

Met deze voorstelling wilde Wouter graag zo grappig mogelijk zijn. Bovendien wil hij graag het onverwachte toelaten in de voorstelling. Het publiek mag hem onderbreken, op diverse wijzen, en krijgt in ruil daarvoor pornoëzietjes, diepe gedachtes en flauwe lollen uit de lollensjakosj. Met fragmenten uit deze voorstelling wint Wouter Humo's Comedy Cup 2003. Hij krijgt daar 2500 euro voor. Dat is welkom, want "Moest ik van u zijn?" speelde tot dan nog niet vaak. Wouter dacht aan stoppen met spelen, en toch nog deftig werk op een bureau te zoeken. Dankzij de zege op de Comedy Cup heeft hij het volgende seizoen echter een mooie speellijst, en volle zalen. Met fragmenten uit deze voorstelling wint hij ook de juryprijs op het Amsterdams Kleinkunst Festival 2004. Hij houdt er een zwaar bronzen beeld van Wim Sonneveld aan over, dat zeer onpraktisch is bij het verhuizen, en een Nederlands boekingskantoor : Mojo Theater. Recensies loven de ongedwongenheid, veelzijdigheid en onnozelheid van Wouter. Hier en daar is er kritiek op het feit dat het niet noodzakelijk ergens over gaat. Wouter denkt dat dat klopt.

De eerste stappen van Wouter op een podium. Het huiveringwekkende relaas van Wouterke, Marieke en Roste Dimitri, in dertien schellekes. Wouter wil met deze voorstelling een doorlopend verhaal leren vertellen. Met fragmenten uit deze voorstelling wint Wouter pers-, publieks- en juryprijs op het Humorologieconcours in Marke (2000). Wouter houdt daar eeuwige roem, een boekingskantoor (Bis produkties) en 100.000 frank aan over. Dat was meer dan Wouter in zijn hele leven daarvoor al verdiend had. "Schellekes" speelt een kleine maar fijne tournee in theaters en culturele centra in België. Wouter wordt met deze voorstelling ook tweede op het Camerettenfestival in Rotterdam. Recensies loven vooral het verteltalent, de frisheid en originaliteit van Wouter.